انتخاب
گاهی فقط یک راه را برای رسیدن به مقصود نشانت میدهند. تمام لبخندهای دنیا را تحویلت میدهند تا باور کنی همین است و بس.
وقتی باور نمیکنی و از راه های دیگر به سمتش میروی، از آن بالا نگاهت میکنند و ته نگاهشان حتی اگر به زبان نیاورند، سرزنشت میکنند.
تو میروی و آنها همچنان نگاهت میکنند. بعضی ها به هم نشانت میدهند و بعضی های دیگر آرزو میکنند کاش مثل تو بودند. اما تو هر بار که با آنها رو در رو میشوی، از خودت میپرسی: چرا حال دلم خوب است اما تردید نگاه هایشان و کلامشان رهایم نمیکند. چرا تنها دغدغه ام پاسخ چند و چون شان است؟؟
من اما انهایی را بیشتر دوست دارم که مسیر میسازند. نمیتوانم بگویم انتخاب مسیرهای پیش فرض نادرست است اما اگر اجازه بدهیم برایمان انتخاب کنند بزرگترین موفقیت هایی که در انتهای این مسیر قرضی انتظارمان را میکشد نیز برای من بی ارزش است.
مسیر ساختن شاید بعضی وقت ها ممکن نباشد اما دانستن چرایی انتخاب یک مسیر شرط لازم و کافی برای موفقیت است.
